Bij een schoon filter wordt de efficiëntie gemeten bij deeltjes kleiner of gelijk aan 1 µm (ePM1 / 0,001 mm), bij deeltjes kleiner of gelijk aan 2,5 µm (ePM2,5 / 0,0025 mm) en bij deeltjes kleiner of gelijk aan 10 µm (ePM10 / 0,01 mm).

Dezelfde test wordt herhaald nadat het filter volledig is ontdaan van een eventuele elektrostatische lading zodat een afhankelijkheid van deze lading herkend kan worden.

Het gemiddelde van beide metingen wordt gebruikt om de efficiëntie bij de verschillende deeltjesgroottes te berekenen.

Omdat een filter normaliter beter zal gaan filteren naarmate het filter meer vervuilt, is bepalend wat de efficiëntie is bij plaatsing van een schoon filter.

Naast het testen op efficiëntie worden filters ook getest op hun stofhoudend vermogen waarmee filters onderling vergeleken kunnen worden op levensduur.

Bij de ISO 16890 standaard worden de luchtfilters in vier groepen ingedeeld. Een eerste vereiste voor iedere groep is dat een filter ten minste 50% van de deeltjes uit die groep opvangt.

Wanneer een filter bijvoorbeeld meer dan 50% ePM1 deeltjes opvangt, dan valt deze onder de ISO ePM1. Het rendement wordt afgerond op 5%.

De groep ISO Coarse bevat filters die minder dan 50% ePM10 opvangen.

Voorbeeld:

Een filter dat meer dan 50% van de deeltjes kleiner dan 2,5 µm afvangt, maar minder dan 50% van de deeltjes kleiner 1 µm valt onder de groepsnaam ISO ePM2,5.

Het filter wordt tevens aangeduid met de efficiency bij de betreffende deeltjesgrootte, afgerond omlaag op 5-tallen. Bijvoorbeeld een ISO ePM2,5 filter met een efficiëntie van 73% wordt dan ISO ePM2,5 70%.

Normen fijnstof

Wereldwijde normen op het gebied van buitenluchtkwaliteit (fijnstof) zijn gebaseerd op de genoemde ePM1, ePM2,5 en ePM10.

De ISO 16890 norm sluit hier dus op naadloos aan en maakt het eenvoudig filters te selecteren die voldoen aan de wensen en eisen van de gebruikers.